əbəs

sif. <ər.>

1. Nahaq, bihudə, faydasız. // Zərf mənasında. Bəslərəm can kimi, ey sevgili sərmayə, səni; Etmərəm sərf əbəs məscidə, mollayə səni. M. Ə. S.. Əbəs yerə – 1) nahaq yerə, boş yerə; lüzumsuzcasına, faydasızcasına. Əbəs yerə əlləşdim. Əbəs yerə xərcə düşdüm. – <Hacı Nuru şair:> . . Amma sən əbəs yerə özünü saldın qalmaqala. M. F. A.. Könül, əbəs yerə üzmə canımı; Sonaların əhdə olmaz vəfası. Q. Z.. <Pərzad:> Əbəs yerə, Yusif bəy, arvad sözünə inanma. N. Nərimanov; 2) əsassız, səbəbsiz, ciddi səbəb olmadan. Əbəs yerə əsəbiləşmək.

2. Xəbər şəkilçisi ilə: əbəsdir – nahaqdır, faydasızdır, xeyri yoxdur, nəticəsi yoxdur. Bütün zəhmətlərin əbəsdir. – Söylədi tülkü: – Əbəsdir bu xəyal; Məndən ol mərhəməti etmə sual. A. S.. əbəs-əbəs zərf Nahaq yerə. Əbəs-əbəs neçin qaçırsan məndən; Mən ki zalım, adamyeyən deyiləm. M. P. V.. Gül dilləndi: «Salmayın səs; Danışmayın əbəsəbəs». M. D..